Het Geheim van de Schemering

Het was het soort late voorjaarsweekend waar je de lente bijna de zomer hoorde fluisteren. De geur van vers gemaaid gras en dennen hing in de lucht toen de familie Jansen hun auto parkeerde op hun stekje op Camping de Kleine Wolf. Voor hun zoon Finn (8) en dochter Lotte (6) kon het feest beginnen.

"Kijk mam, een echte boomhut!" riep Lotte, wijzend naar de speeltuin die als een natuurlijk fort tussen de bomen verscholen lag. Finn was al halverwege het klimrek, op zoek naar het beste uitzicht over de vijver.

De eerste dag vulde zich met de simpele, kostbare magie van het buitenleven. Zwemmen in het buitenbad, waarbij het water verfrissend koel was. IJsjes halen bij de receptie. En een zoektocht naar de kinderboerderij, waar de geitjes hun vingers voorzichtig likten in de hoop op een extra korstje brood.

Maar het echte avontuur begon 's avonds, na het eten van gegrilde worstjes. Terwijl de ouders bij het kampvuur zaten en de sterren aan de donkere hemel van de Vechtstreek verschenen, kwam de eigenaar even langs.

"Weten jullie," zei hij met een knipoog naar de kinderen, "waarom deze camping 'De Kleine Wolf' heet?"

Finn en Lotte schudden nieuwsgierig hun hoofd.

"Omdat er in het bos hierachter 's nachts een heel vriendelijk wolvenfamilie zou rondlopen. Je ziet ze bijna nooit, maar soms, als de maan vol is en het heel stil is, hoor je ze zachtjes huilen. Niet eng hoor, meer... een liedje voor de maan."

Finn keek zijn zusje aan. Een echte wolf? Dat was pas cool.

De volgende ochtend, nog voor het ontbijt, trokken ze er stiekem op uit. Het pad achter de camping leidde het rustige Overijsselse landschap in. Het zonlicht viel in lange stralen door de bladeren. Ze zagen konijntjes wegschieten en hoorden overal vogels.

"Misschien vinden we wel een pootafdruk!" fluisterde Finn.

Ze liepen langs een slootje, door een klein stukje hei, en genoten van de vrijheid. Plotseling hield Lotte hem tegen. "Sst! Ik hoor iets!"

Het was geen wolf. Het was het zachte, mekkerende geluid van een paar schaapjes die aan de andere kant van een weiland stonden. Maar voor hen was het op dat moment het spannendste geluid dat er bestond. Het koning het wolvengehuil zijn geweest.

Terug op de camping, met modder aan hun schoenen en verhalen in hun ogen, vertelden ze honderduit over hun expeditie. Ze hadden geen wolf gezien, maar ze hadden wel het geheim van de schemering gevoeld. Het geheim van de stilte in het bos, de spanning van een eigen ontdekkingstocht en de magie van een verhaal dat waar kan zijn.

Die avond, toen ze in hun slaapzakken lagen en door het raampje van de stacaravan naar de duizenden sterren keken, zuchtte Lotte tevreden. "Finn?"
"Ja?"
"De wolf is vriendelijk. Dat weet ik gewoon."

En ergens, in de donkere schaduwen tussen de bomen van Camping de Kleine Wolf, leek het alsof de wind zachtjes zong. Precies als een liedje voor de maan.